تیم ملی برزیل سه بازی است گل نزده و حالا در مسابقات مرحله مقدماتی جام جهانی 2010 در رده پنجم گروه 10 تیمی امریکای جنوبی قرار گرفته است، یعنی بیرون از حیطه تیم هایی که مستقیماً به جام جهانی صعود می کنند. به همین دلیل است که روزنامه ورزشی لانسه به عنوان معتبرترین و محترم ترین روزنامه این کشور اعتقاد دارد که زمان برای تغییرات فرا رسیده است.

اوایل ماه ژوئیه در ستون یادداشت سردبیر این روزنامه نوشته شده بود؛ «پیشنهاد ما این است که سرمربی تیم ملی برزیل فقط حق داشته باشد از لیست 22 نفره اش تنها 11 بازیکن شاغل در باشگاه های خارجی را به تیم ملی دعوت کند. » این ایده یعنی دادن اجازه به بازیکنان داخلی برای حضور در تیم ملی؛ اتفاقی که این اواخر به ندرت دیده شده است. شکی وجود ندارد که امروز بین بازیکنان برزیل با رسانه ها و مردم فاصله افتاده است. این روزها «سلسائو» بازی های دوستانه اش را در اروپا انجام می دهد؛ مساله یی که تقصیر بازیکنان برزیلی نیست و به خاطر توافقی است که با باشگاه های اروپایی انجام شده است؛ مبادله یی که در مقابلش باشگاه ها بازیکنان برزیلی را برای بازی در تیم ملی کشورشان در مقدماتی جام جهانی آزاد می کنند. بازی های ملی برگزار شده در خاک برزیل در سه سال تعدادشان به 9 بازی رسیده است. ناآشنا بودن با بازیکنان، شک و تردید را بین مردم افزایش داده است؛ آنهایی که زود از دست ستاره هایشان عصبانی می شوند و آنها را یک مشت مزدور می دانند که حس خفیفی به کشور مادری شان دارند. پس این ایده که سهمیه یی برای بازیکنان شاغل در برزیل در نظر گرفته شود، احتمالاً جذابیتی ظاهری دارد، اما وقتی دقیق تر می شوید، می بینید که این هم کم کم جایگاهش را از دست خواهد داد.

واقعیت این است که اکثریت قریب به اتفاق بازیکنان در سراسر جهان دوست دارند در باشگاه های اروپایی بازی کنند (نکته یی که خیلی ها را ناراحت می کند و عده یی هم بهره یی بی نهایت از آن می برند). من فقط دو بازیکن باکلاس بالای فوتبال را می شناسم که به باشگاه های اروپایی، نه گفتند؛ مارکوس و روجیروسنی، دروازه بانان برزیل در جام جهانی 2002 که به ترتیب هنوز برای پالمیراس و سائوپائولو بازی می کنند.

اگر ارزش پول برزیل بیشتر شود و حقوق ها هم افزایش پیدا کند، بازیکنان بیشتری متقاعد به ماندن می شوند. اما استعدادهای زیادی همچنان رویه رفتن از کشور را در پیش می گیرند و دلیلش هم تنها مسائل مالی نیست. کمی پیش از این، حجم بالایی از انتقادات به این نکته اختصاص داشت که بازیکن ارزش واقعی پیدا نمی کند اگر برای باشگاهی اروپایی بازی نکند.

تاثیر این نکته روی پیشنهادی که روزنامه «لانسه» داده، واضح و آشکار است. بازیکنان بومی بیشتری به تیم ملی دعوت می شوند. تاثیر فوری این واقعه، افزایش ارزش آنها در بازار است و در چنین شرایطی تعداد بیشتری از این بازیکنان راهی آنور آب های اقیانوس اطلس می شوند. پس وقتی دفعه بعد تیم ملی برزیل را دعوت کنید، آنها همه در فوتبال اروپا بازی می کنند و دوباره همه چیز به نقطه اول بازمی گردد. اما اعتراض اصلی به ایده سهمیه بندی کردن بازیکنان؛ مشکلی که منجر به شکل گرفتن چنین پیشنهادی شد را حل نمی کند؛ اینکه برزیلی ها بیشتر به نتیجه اهمیت می دهند تا مسائل ناسیونالیستی. وقتی رونالدینیو در بارسلونا همه را مبهوت کرده بود و همین طور سال های طلایی آدریانو در اینتر را شاهد بودیم، حرفی از فاصله بین مردم برزیل و ستاره هایشان نبود. برزیلی ها به دستاوردهایشان افتخار می کنند. پس این ایده که بازیکنان شاغل در برزیل تعهد بیشتری دارند و در زمین می توانند باعث پیشرفت تیم شوند، یک جوری ناسیونالیسم بی فکر آنهایی است که فقط به لحظه فکر می کنند.

یادم می آید سال 2001، امرسون لیائو، سرمربی وقت تیم ملی برزیل، این ژست ناسیونالیستی را به خودش در کنفرانسی خبری گرفت. تیم او یک بر صفر مغلوب اکوادور شده بود. بازگشت به گذشته نشان می دهد نه نتایج نه نمایش های برزیل انگیزه یی برای داشتن شرم و حیا در بین بازیکنان به حساب نمی آیند اما آن موقع کسی چنین دیدگاهی نداشت. لیائو آن موقع اعلام کرد می خواهد تیمش را به هم بریزد و با انتخاب بازیکنان شاغل در برزیل برای مسابقه بعدی تیم ملی، تغییراتی ریشه یی در تیم ایجاد کند آن هم در مسابقه یی خانگی مقابل پرو. آن موقع، روزنامه نگاران برزیلی سرشان را مدام به علامت تایید تکان می دادند ولی من آن موقع این حس را داشتم که سرمربی با این کار قصد دارد فشار را از روی دوشش بردارد.

ابتکار لیائو به یکباره محبوب شد البته درست تا قبل از اینکه تیم برزیل در زمین مقابل پرو قرار گیرد و ضعف هایش به بدترین شکل ممکن خودشان را بروز دهند.

برزیل شانس آورد که با یک تساوی یک- یک از زمین خارج شد و برای بازی بعدی مقدماتی جام جهانی 2002، لیائو جای خودش را به لوئیس فلیپه اسکولاری داد. سردبیر «لانسه» در یادداشتش با ذکر یک مثال توفان به پا می کند؛ «اسپانیا قهرمان اروپا شد آن هم در شرایطی که فقط یک بازیکن شاغل در تیم های دیگر اروپا داشت.» من ریاضیدان خوبی نیستم اما با حساب من فرناندو تورس و سسک فابرگاس دو نفری هستند که از ابتدا برای اسپانیا به زمین می رفتند و در باشگاه های اسپانیا بازی نمی کردند. به این جمع می توان ژابی آلونسو، آلوارو آربلوئا و پپه رینا را اضافه کرد که در تیم ملی اسپانیا حضور داشتند. تقریباً بهترین های اسپانیا در باشگاه های این کشور بازی می کنند اما این نکته درباره برزیل به چشم نمی خورد.

پیشنهاد «لانسه» شاید به درد بحث های آدم های حاضر در کافه های برزیل بخورد اما این اصلاً مشکل اصلی را حل نمی کند؛ اینکه مهم نیست بازیکنان برزیل کجا بازی می کنند. مهم نحوه بازی آنها است.

توستائو بازیکن برزیل در دهه 70 که امروز پرنفوذترین نویسنده ورزشی این کشور به حساب می آید، در این باره حرف های جالبی برای گفتن دارد؛ «اسپانیا با بازیکنان مستعد کوتاه قامتش و با بازی های خوب تیمی اش، به دنیا نشان داد که با وجود شگفتی خیلی ها، بازی آرام تر، تکنیکی تر و سبک بازی زیبا هنوز هم می تواند کارساز باشد. خیلی از بازیکنان اسپانیایی می گفتند تیم شان برزیلی بازی می کند.» و در ادامه با ناراحتی می نویسد؛ «مشخص است که آنها راجع به گذشته فوتبال برزیل حرف می زدند.» توستائو از ظهور هافبک های میانی بهتر در تیم ملی برزیل حرف می زند. هر کس فوتبال برزیل را در سال های اخیر دنبال کرده باشد، مسلماً می داند که مشکل برزیل حضور ترکیب اصلی اش خارج از این کشور نیست، مشکل حیطه یی بزرگ تر دارد.

به نقل از رویترز ، این رکورد با ارزش در تورین قبلا به نام گائتانو چیرئا ثبت شده بود و اکنون هواداران آن را به نام الساندرو دل پیرو می شناسند.
روز گذشته الکس دل پیه رو توانست جایزه ویژه دیگری را از آن خود کند تا بار دیگر شایستگی خود را در این سن ثابت کرده باشد.
طی مراسم باشکوهی و با حضور 281 خبرنگار ورزشی، کاپیتان محبوب یووه به بهانه کسب این افتخار، برنده دوره هفدهم مراسم بهترین بازیکن تاریخ یوونتوس شد.
در این نظر سنجی بزرگ 35 فوتبالیست حضور داشتند که در نهایت الکس موفق به کسب عنوان نخست و دریافت جایزه ویژه شد.
دل پیرو با دریافت این عنوان در کنار سایر بیانکونری ها که به این عنوان دست یافته بودند نظیر چیرو فرارا، میگل آنجلو رامپولا، جان لوکا پسوتو، استفانو تاکونی، روبرتو باجو و فیلیپو اینزاگی ایستاد.
آلکس دل پیه رو اکنون خود را در نزدیکی مرز پر افتخار ترین بازیکن تاریخ یوونتوس می بیند.

به نقل از وب سایت بارسلونا، شاگردان پپ گواردیولا در 5 دقیقه نخست بازی تکلیف حریف خود را روشن کرده و نشان دادند که برای پیروزی پر گل راهی میدان شده اند.
ایدور گودیانسن بازیکن ایسلندی بارسلونا اولین گل تیمش را به ثمر رساند و پس از او مسی (دقیقه 15) ، گودیانسن (دقیقه 18)، پدرو (دقیقه 28)، بوخان (دقیقه 49) و یحیی توره (دقیقه 67) موفق به گل زنی شدند.
گواردیولا نیمی از تیمش را برای نیمه دوم تغییر داد و پینتو، کاسرس، توره، آبراهام، خفرن و بوخان را درنیمه دوم به زمین فرستاد.

پس از اینکه باشگاه یوونتوس نسبت به جذب «ژابی آلونسو» هافبک اسپانیایی لیورپول ناکام ماند، سران این تیم قصد جذب «آکوئیلانی» هافبک جوان رم را دارند. در حالی که چندی پیش مسوولان رم اعلام کرده بودند مایل به فروش هافبک ملی پوش و جوان خود نیستند، سران یووه با ارائه پیشنهاد وسوسه انگیز 25میلیون یورویی خود همچنان سعی در جذب این بازیکن جویای نام دارند. به گزارش مدیاست، قرارداد جدید آکوئیلانی با رم تا سال 2010خواهد بود و دستمزد سالانه وی 900هزار یورو خواهد بود. آکوئیلانی از سران رم درخواست دستمزد سالانه دو و نیم میلیون یورو را کرده بود که با موافقت روبه رو نشد. این در حالی است که مسوولان یوونتوس حاضر به پرداخت دستمزد سالانه ²/³ میلیون یورو به آکوئیلانی هستند. 

به نقل از آس اسپانیا، چیکی بگیریستاین نایب رئیس بارسلونا در امور نقل و انتقالات بازیکن گفت: اگر خانه اصلی اتوئو رئال مادرید بوده و بارسلونا نیست ما حرفی نداریم. رئال مادریدی ها می‌توانند صد و ده میلیون پوند به حساب ما واریز کنند تا او را تحویل بگیرند.
وی افزود: اتوئو مذاکرات آزادی با تیم هایی که دوست داشت ترتیب داده است، ما هم اعتراضی نداشته ایم. هر زمان که با یکی از این تیم ها به توافق رسید می‌تواند ما را خبر کند تا 110 میلیون پوند خود را دریافت کنیم، در غیر اینصورت باید برای بارسلونا بازی کند.