آرماندو مدافع پرتغالی و حامد کیانی بازیکن فصل پیش تیم فوتبال نیروی زمینی تهران امروز با حضور در هیئت فوتبال استان اصفهان با عقد قراردادی 2 ساله به تیم فوتبال سپاهان پیوستند. برپایه این گزارش، این دو بازیکن پس از تایید عملکردشان توسط انگین فیرات در اردوی ترکیه، با تیم فوتبال سپاهان قرارداد پیوستند. آرماندو جانشین جابا موجیری شده و کیانی برای حل مشکل این تیم در خط حمله به خدمت گرفته شده است. از سوی دیگر تیم فوتبال سپاهان ساعت 5 بامداد فردا از طریق فرودگاه امام (ره) برای حضور در تورنمنت 8 جانبه سوریه تهران را به مقصد دمشق ترک می کند. در این تورنمنت هشت تیم الکرامه و الاتحاد سوریه، سپاهان ایران، اسماعیلیه مصر، الفیصل اردن، لیماسول قبرس، الزوفار عمان و القادسیه کویت در دو گروه 4 تیمی برابر هم به میدان می روند که پس از ورود سپاهان به این کشور، مراسم قرعه کشی با حضور نماینده این تیم در شهر حمص برگزار می شود.

دامنه انتقال تیم‌های تهرانی به استان‌های دیگر با واکنش‌های متفاوتی از سوی موافقان و مخالفان روبه‌رو شده است. در این میان مسئولان محلی استانی بیشترین حمایت را از این واگذاری‌ها می‌کنند. چه از نظر آنها ظرفیت‌های استان در مسائل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در خدمت این تیم‌ها خواهد بود و از سوی دیگر تماشاگر نداشتن این تیم‌ها هم با حضور پرشکوه هواداران استان پر می‌شود. در این میان انتقاد مهدی خبیری، کارشناسی که در حوزه مسائل بین‌الملل فوتبال از تبحر خاصی برخوردار است، از چگونگی این واگذاری‌ها در نوع خود جالب‌توجه است. این عضو سابق کمیته انتقالی می‌گوید: «در مورد انتقال امتیاز باشگاه‌های تهرانی به استان‌ها باید بگویم که اصل طرح بسیار خوب و پسندیده است. اینکه فوتبال در شهرستان‌ها زنده شود و تماشاگران بیشتری به ورزشگاه‌ها بیایند، بسیار خوب است اما باید ساز و کار درستی داشته باشد. مسئله هویت در باشگاهداری بسیار مهم است و برای آنکه یک تیم در یک استان یا شهر صاحب هویت شود، حداقل به سه تا پنج سال زمان نیاز دارد. هویت باشگاه‌ها خریدنی نیست.» وی با اشاره به بی تماشاگر بودن تیم‌های انتقالی به استان‌ها تأکید کرد: «قبول دارم که برخی تیم‌های تهرانی طرفدار نداشتند اما باید برای این مسئله تدبیری اندیشید، نه آنکه صورت مسئله را پاک کرد. انتقال اینگونه باشگاه‌ها مانند آن است که درختی را از ریشه قطع کنیم و آن را به محل جدیدی ببریم. درخت تا زمانی که خودش شاداب است، سرحال می‌ماند اما بعد از آنکه خشک شد، از بین می‌رود، چون بی‌ریشه است. باشگاهداری مسئله ساده‌ای نیست. برای باشگا‌ه‌هایی مثل راه‌آهن، پیکان، پاس و ...، خون دل‌ها خورده شده تا قدمت پیدا کرده‌اند. باشگاهی مثل نساجی مازندران یک باشگاه قدمت‌دار در مازندران است که می‌تواند با کمی توجه و برنامه مدون 3 ساله، دوباره اوج بگیرد.» خبیری روش انتقال باشگاه‌های پایتخت را خطرناک دانست و گفت: «در تهران حدود ‌صد تیم در رد‌ه‌های مختلف فعالیت می‌کنند تا خود را به لیگ دسته دوم و لیگ دسته اول و لیگ برتر برسانند. با انتقال باشگاه‌ها به شهرستان‌ها، انگیزه این تیم‌ها از بین می‌رود و مانند آب سردی است که روی بازیکنان این تیم‌ها ریخته می‌شود. می‌دانید بعد از انتقال باشگاهی مثل سپاهان‌نوین اصفهان امید چند هزار جوان ناامید شد؟ مسئله فقط 23 بازیکن تیم سپاهان‌نوین نیست، جوانان بسیاری در تیم‌های مختلف استان تلاش می‌کنند تا تیم خود را به لیگ برتر برسانند اما به راحتی و با پرداخت مبلغی، زحمت جوانان استان به هدر می‌رود. این روش انتقال باشگاه‌ها بسیار خطرناک، مریض، غیرقابل توجیه و غیرکارشناسی است.» وی ادامه داد: «با اینگونه انتقال باشگاه‌ها به استان‌ها، فوتبال ایران چهل سال به عقب رفت. به خوبی به یاد دارم که در دهه 1340 تیم‌های منتخب شهرستان‌ها را درست کردیم. حالا که باشگاه‌ها را به استان‌ها می‌دهیم، در واقع به دهه 40 بازگشته‌ایم. این روش را غیرکارشناسی می‌دانم.» مخالفت فدراسیون با انتقال باشگاه‌ها در این میان موضع‌گیری منفی علی کفاشیان، رئیس فدراسیون فوتبال در مورد انتقال باشگاه‌های تهرانی به دیگر استان‌ها به دلیل اینکه قبل از این فدراسیون جدید با سازمان هماهنگ بوده، قابل تأمل است. کفاشیان در بیان دیدگاهش در رابطه با واگذاری تیم‌های تهرانی به شهرستان‌ها گفت: «معتقدم واگذاری تیم‌ها به استان‌ها به پیشرفت فوتبال آنها کمک نمی‌کند، به ویژه اینکه چنانچه استانی صاحب فوتبال نباشد انتقال تیم به آن استان نوعی کار نمایشی است که حتی ممکن است مردم آن استان نیز از آن تیم حمایت نکنند.» البته رئیس فدراسیون فوتبال در عین حال گفت:« فدراسیون فوتبال نمی‌تواند مانع از انتقال تیم‌های تهرانی به شهرستان‌ها شود.» در چنین فضایی که هم برخی کارشناسان و هم مسئولان فوتبال نسبت به واگذاری تیم‌های پایتخت به دیگر استان‌ها منتقدانه برخورد می‌کنند، اخباری از انتقال قریب‌الوقوع تیم راه‌آهن به استان مازندران منتشر شده است. در همین راستا گفته می‌شود مقدمات این کار نهایی شده است و راه‌آهن در مرحله امضای توافق‌نامه واگذاری قرار دارد. البته رئیس هیأت‌مدیره راه‌آهن با این انتقال به شدت مخالف است.   موسوی‌نژاد در گفت‌وگو با فارس، درباره چگونگی انتقال تیم فوتبال راه‌آهن به مازندران تأکید کرد: «این موضوع تمام شده نیست، چون برای ما قابل قبول نخواهد بود. بازیکنان برای حضور در تهران قرارداد امضا کرده‌اند و نمی‌خواهند به شهرستان بروند.» وی درباره اینکه گفته می‌شود هدف از انتقال تیم‌های تهرانی به شهرستان‌ها برای توزیع عادلانه امکانات صورت می‌گیرد، عنوان کرد: «در آن صورت تکلیف استان‌هایی که به آنها تیم نمی‌رسد، چه می‌‌شود؟ همین حالا لیگ با حضور 18 تیم با فشردگی زیادی دنبال می‌شود و تعداد تیم‌ها باید به 16 برسد.» رئیس هیأت‌مدیره راه‌آهن با بیان اینکه حاضر به قبول انتقال تیم به شهرستان نیستند، ادامه داد‌: «تا جایی که زورمان برسد مانع از انتقال تیم به مازندران می‌شویم. راه درست برای ایجاد تیم در استان‌ها این است که یک تیم تشکیل دهند. پله پله این تیم رشد کند و سپس به لیگ برتر راه پیدا کند.» آیا با موج مخالف‌خوانی‌هایی که از فدراسیون فوتبال، مدیران باشگاه‌ها و کارشناسان برخاسته است، انتقال تیم‌های تهرانی به استان‌های دیگر متوقف می‌شود؟ گرچه تنها این تیم راه‌آهن است که آخرین بازمانده از تیم‌های تهرانی بدون تماشاگر در میانه ماندن و رفتن در تعلیق است.

شیث رضایی که از حضور قطعی خود در اشتوتگارت آلمان خبر داده بود، در تمرینات آزمایشی این تیم عملکرد ضعیفی ارائه کرد و نتوانست نظر مساعد کادر فنی این تیم بوندس لیگایی را جلب کند.
مسئولان تیم صباباتری قم در روزهای اخیر با این مدافع وارد مذاکره شده و قصد دارند با وی قراردادی 2 ساله امضا کنند.
مدیربرنامه های رضایی از مذاکره این بازیکن با یک تیم سوئیسی نیز خبر داده است.

مهدی هاشمی نسب گفت: تیم دست و پا بسته‌ای در لیگ برتر نخواهیم بود.

بازیکن تیم فوتبال پیام خراسان رضوی افزود: تیم پیام در حال سپری کردن تمرینات خود است و روز به روز بهتر می‌شود و از نظر بدنی و تاکتیکی در حال آماده شدن است اما کار سختی را در لیگ برتر خواهد داشت.

وی ادامه داد: با توجه به این که سال اولی است که پیام در لیگ برتر بازی می‌کند، شرایط برایش بسیار سخت است. پیام یک تیم کم‌تجربه در میان لیگ‌برتری‌هاست و هدف ما این است که بازی‌های قابل قبولی در لیگ برتر انجام دهیم.

هاشمی‌نسب تاکید کرد: سال گذشته هم تیم ابومسلم با یک بودجه کمتر نسبت به بسیاری از تیم‌های لیگ برتر توانست مقام چهارم را کسب کند و پیام هم امیدوار است در کنار ابومسلم جایگاه خوبی را در جدول رده‌بندی لیگ برتر به دست بیاورد که این کار تلاش بیشتری را می‌طلبد.

بازیکن تیم فوتبال پیام خراسان رضوی با اشاره به خرج‌های کلان در فصل نقل و انتقالات تصریح کرد: تعیین سقف برای قراردادهای بازیکنان کار مثبتی است زیرا تیم‌های دولتی خرج‌های کلانی از بودجه بیت‌المال می‌کنند و هیچ اتفاق خاصی برایشان نمی‌افتد و در این میان این تیم‌های خصوصی هستند که متضرر می‌شوند.

وی ادامه داد: من دوست دارم که فوتبالیست‌ها حقوق خوب دریافت کنند اما این پول‌های فراوانی که هم اکنون خرج می‌شود، به نفع فوتبال نیست.

به گزارش خبرگزاری فارس، مهدی خیبری در خصوص نحوه فعالیت اتحادیه فوتبال باشگاه‌های ایران و واگذاری امتیاز باشگاه‌ها به استان‌ها گفت ‌و گویی با خبرنگار خبرگزاری فارس انجام داد که متن آن را در زیر می‌خوانید:

* فدراسیون باید نقش سیاستگذاری داشته باشد
هر اتحادیه و انجمن مرتبط با فوتبال مانند انجمن داوران، ‌مربیان و بازیکنان باید ابتدا اساسنامه خود را تهیه و آن را به تایید فدراسیون برساند و حق عضویت خود را پرداخت کند. شاید روزگاری در فوتبال به جایی برسیم که مثلا برگزاری کلاس آموزشی را به انجمن مربیان واگذار کنیم. در کشوری مثل انگلیس، انجمن مربیان بیش از سی هزار عضو دارد و کارهای آموزشی را انجام می‌دهد و فدراسیون نقش سیاست‌گذاری، نظارت و تصویب آئین نامه‌ها را دارد.

* سازمان لیگ مستقل از فدراسیون است
سازمان لیگ اکنون از فدراسیون جدا شده؛ اما با انجمن‌های دیگر متفاوت است. باید رابطه نزدیکی با فدراسیون داشته باشد و از کمیته داوران استفاده کند. در هیچ کجای دنیا اتحادیه‌ها باشگاه‌ها به این شکل که در ایران هست، وجود ندارد. اگر در انگلیس گفته می‌شود جام اتحادیه، در آنجا به فدراسیون اتحادیه می‌گویند یا سازمان بوندس لیگا، سازمان کالچو و ... وجود دارد.

* رابطه حقوقی فدراسیون و اتحادیه باید مشخص شود.
در ایران خلط مبحث صورت گرفته است. باید ابتدا اساسنامه اتحادیه باشگاه‌ها مورد تایید فدراسیون قرار بگیرد و عضو فدراسیون شود. ساختار تشکیلاتی و حقوقی آن هم مشخص شود. ساختار تشکیلاتی آن به خودشان مربوط است؛ اما درباره ساختار حقوقی و اینکه چه نوع رابطه‌ای با فدراسیون داشته باشد، باید مشخص باشد چرا که برداشت‌های مختلفی وجود دارد.

* سازوکار انتقال باشگاه‌ها مناسب نیست
در مورد انتقال امتیاز باشگاه‌های تهران به استان‌ها باید بگویم که اصل طرح بسیار خوب و پسندیده است. اینکه فوتبال در شهرستان‌ها زنده شود و تماشاگران بیشتری به ورزشگاه‌ها بیایند، بسیار خوب است؛ اما باید ساز و کار درستی داشته باشد. مسئله هویت در باشگاهداری بسیار مهم است و برای آنکه یک تیم در یک استان یا شهر صاحب هویت شود، حداقل به سه تا پنج سال زمان نیاز است. هویت باشگاه‌ها خریدنی نیست.

* هویت سوزی به جای هویت‌سازی
با انتقال یک باشگاه به استان آذربایجان شرقی، دو اتفاق بد رخ می‌دهد. اول تیمی مثل تراکتورسازی که هویت دارد، آن را از دست می‌دهد و دوم، تیمی که از تهران به این استان منتقل ‌شده، هویت خود را از دست داده است. با انتقال امتیاز باشگاه‌ها به استان‌ها، به جای هویت سازی، هویت سوزی می‌کنیم. در انگلیس تیمی مثل لیدز یونایتد که حدود صد سال سابقه دارد، با وجود حضور در لیگ دسته سوم، همچنان تماشاگر دارد زیرا قدمت صدساله ارزش دارد.

* نساجی مازندران را حمایت کنید
قبول دارم که برخی تیم‌های تهرانی طرفدار نداشتند؛ اما باید برای این مسئله تدبیری اندیشید؛ نه آنکه صورت مسئله را پاک کرد. انتقال اینگونه باشگاه‌ها مانند آن است که درختی را از ریشه قطع کنیم و آن را به محل جدیدی ببریم. درخت تا زمانی که خودش شاداب است، سرحال می‌ماند؛ اما بعد از آنکه خشک شد، از بین می‌رود چون بی‌ریشه است. باشگاه‌داری مسئله ساده‌ای نیست. برای باشگا‌ه‌هایی مثل راه‌آهن، پیکان، پاس و ...، خون دل‌ها خورده شده تا قدمت پیدا کرده‌اند. باشگاهی مثل نساجی مازندران یک باشگاه قدمت‌دار در مازندران است که می‌توان با کمی توجه و برنامه مدون سه ساله، دوباره اوج بگیرد. به این شکل، بازیکنان برای پیراهن باشگاه‌های خود احترام قائل می‌شوند. زمان بازیگری ما به تیم هما تعصب داشتیم. با این شرایط می‌توان به بازیکنان تعصب به پیراهن را آموخت.

* روش خطرناک انتقال باشگاه‌ها
در تهران حدود یک صد تیم در رد‌ه‌های مختلف فعالیت می‌کنند تا خود را به لیگ دسته دوم و لیگ دسته اول و لیگ برتر برسانند. با انتقال باشگاه‌ها به شهرستان‌ها، انگیزه این تیم‌ها از بین می‌رود و مانند آب سردی است که روی بازیکنان این تیم‌ها ریخته می‌شود. می دانید بعد از انتقال باشگاهی مثل سپاهان نوین اصفهان، امید چند هزار جوان ناامید شد؟ مسئله فقط 23 بازیکن تیم سپاهان نیست، جوانان بسیاری در تیم‌های مختلف استان تلاش می‌کنند تا تیم خود را به لیگ برتر برسانند اما به راحتی و با پرداخت مبلغی، زحمت جوانان استان به هدر می‌رود. این روش انتقال باشگاه‌ها بسیار خطرناک، مریض، غیرقابل توجیه و غیرکارشناسی است.

* فوتبال ایران 40 سال به عقب رفت
با این گونه انتقال باشگاه‌ها به استان‌ها، فوتبال ایران چهل سال عقب رفت. به خوبی به یاد دارم که در دهه 1340 تیم‌های منتخب شهرستان‌ها درست کردیم. حالا که باشگاه‌ها را به استان‌ها می دهیم، در واقع به دهه 40 بازگشته‌ایم. این روش را غیر کارشناسی می دانم.

* به بازیکنان تعصب یاد بدهیم
از سر دلسوزی و بدون غرض‌ورزی حرف می‌زنم و در هیچ باشگاهی منفعتی ندارم. اگر هویت باشگاه‌ها را رعایت کنیم و بازیکنان نسبت به پیراهن تیم خود تعصب داشته باشند، در تیم ملی هم با تمام وجود بازی خواهند کرد. یک تماشاگر خارجی می‌گوید من را با پرچم تیم باشگاهم دفن کنید زیرا به تیم محبوب خود عشق می‌ورزد. باید بر مسئله هویت تاکید کرد. زیرساخت‌های نرم افزاری مهم است. تمام این مسائل در فوتبال به هم ربط دارند. چرا اکنون بازیکن به پیراهن تیم ملی به‌حرمتی می‌کند و آن را به نیمکت می‌کوبد؟ باید خودمان بحث هویت و تعصب را به بازیکنان آموزش دهیم.